Σ' έναν τόπο μακρινό, ζει χρόνια ο Αλ Μουσταφά, ο Προφήτης, κι όταν φτάνει η στιγμή να γυρίσει στο νησί του, καταβεβλημένος από τη θλίψη των αναμνήσεων, καταφεύγοντας στον κήπο των προγόνων του, οι κάτοικοι του τόπου ζητούν από αυτόν το δώρο της σοφίας του.
Ρωτούν για όσα βαραίνουν την καρδιά τους κι αυτός, με λόγια τόσο καθαρά και διαυγή, απαντά για όλα τα ανθρώπινα: την αγάπη, την ελευθερία, τα παιδιά, το γάμο, τη δουλειά, τον πόνο, τη φιλία, το χρόνο, το θάνατο...
... Τότε η Αλμίτρα είπε: "Μίλησε μας για την Αγάπη".
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.
Και με φωνή μεγάλη είπε:
Όταν η αγάπη σε καλεί,
ακολούθησέ την,
μ’ όλο που τα μονοπάτια της
είναι τραχιά κι απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν,
παραδώσου,
μ’ όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο
ανάμεσα στις φτερούγες της
μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την,
μ’ όλο που η φωνή της
μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου,
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει,
έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμά σου,
είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου,
που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου
και ταράζει την προσκόλλησή τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει
από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη
για να μπορέσεις να γνωρίσεις
τα μυστικά της καρδιάς σου,
και με τη γνώση αυτή
να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από το φόβο σου,
γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης
και την ευχαρίστηση της αγάπης,
τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα,
να σκεπάσεις τη γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο,
όπου θα γελάς,
αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου,
και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία,
έκτος από την εκπλήρωσή της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
- Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι
που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
- Να γνωρίσεις τον πόνο
της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
- Να πληγωθείς από την ίδια
τη γνώση σου της αγάπης.
- Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Να ξυπνάς την αυγή
με καρδιά έτοιμη να πετάξει
και να προσφέρεις ευχαριστίες
για μια ακόμα μέρα αγάπης.
- Να αναπαύεσαι το μεσημέρι
και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.
- Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο
μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Χαλίλ Γκιμπράν ,
(Από το βιβλίο: Ο Προφήτης & ο κήπος του Προφήτη)
.
